Begin februari trok ik de deur voor even achter me dicht om me voor te bereiden op de geboorte van mijn zoontje. Ik had heel wat leuke verwachtingen en keek er naar uit om bij het ontluiken van de lente te genieten als mama van twee. Dat ik 15 weken later naar een ander Re-Mind zou terugkeren, kon niemand voorspellen.

We waren nochtans goed begonnen: het kraambezoek kwam onze jongste telg ontmoeten, we maakten voor het eerst uitstapjes als gezin van vier naar het park en de speeltuin en we gingen – vol trots – onze zoon voorstellen op het Re-Mind kantoor, waar we allebei werken. Maar plots werd alles anders: het kraambezoek werd raambezoek en de uitstapjes werken beperkt tot het blokje rond wandelen. Matthias, die nog maar net terug aan de slag was op kantoor na zijn vaderschapsverlof, werkte fulltime vanuit een snel in elkaar gestoken bureautje een verdieping boven waar ik als pas bevallen mama van twee goochelde tussen de zorg voor een pasgeborene en het entertainment van onze tweejarige.

Gelukkig vonden we snel onze weg in alle nieuwe maatregelen en maakten we van die 15 weken het allerbeste. Eerst in onze cocon en daarna in onze bubbel met 4 extra mensen. Maandag was het mijn eerste dag terug op Re-Mind, maar in februari had ik nooit verwacht in deze Re-Mind 2.0 versie terecht te komen.

De voorbije weken bleef Re-Mind “open” al was dat dan wel met heel wat telewerk. De collega’s bleven met digitale coaching beschikbaar voor alle leerlingen, studenten en ondernemers. Ondertussen werd achter de schermen gezorgd dat ook nu elk traject optimaal opgevolgd werd en dat er gewerkt werd aan een corona-proof opstart eenmaal dat mogelijk was.

Helaas was de ontvangst op mijn eerste werkdag iets anders dan verwacht. Ik zag nog niet elke collega terug omdat er nog steeds deels van thuis uit gewerkt wordt en digitale coaching een prominent deel blijft uitmaken van onze werking. Bij sommige trajecten krijgt fysieke coaching de voorkeur, bijvoorbeeld voor de jongste leerlingen en studenten met concentratieproblemen. Zij ontvangen we wel op kantoor. Ietwat bevreemdend waren dan ook bij aankomst de stippen en stickers die de anderhalve meter afstand verduidelijken, de handgel op elke mogelijke plaats en de begroeting met een lach achter een mondmasker en een plexi.

Een ietwat bevreemdend, maar daarom niet minder warm onthaal. Maar went het ooit, dat nieuwe normaal?

Jentien