Dag allen

Maart 2020. Ons leven op zijn kop. Onze kennismaking met wat de start van een vreemd jaar zou worden. Onze ervaringen met - of bedoelde ik nu juist zonder - het coronavirus.

Waarom starten we 2020 gewoon niet opnieuw? Gewoon een stukje van tien maanden wegknippen, misschien 2021 ook ineens deleten uit de tijdslijn en in versnelde pas naar de zomer van 2022.

Geen virus. Geen zieken, bezorgdheden over gezondheid, noch overbezette ziekenhuizen. Geen ondernemers met te veel zorgen die hun noeste arbeid in het water zagen vallen en zich nu, meer dan ooit, uit de naad moesten werken om hun levenswerk te redden. Geen gesloten scholen, leerachterstand noch (veel) B- of C-attesten.

Terug in de tijd en wat aanpassingen doen. ‘t Lukt niet zeker?

Mag ik dan dromen van een leven na corona?

Dromen. Aftellen naar de datum waarop we alles kunnen plannen wat we willen. De datum waarop gemaakte plannen een zekerheid zijn én blijven. De datum waarop we allen terug 300% kunnen leven.

Dromen. Aftellen naar de normale gang van zaken waar ieders kalender gevuld is vol zaken die we zo graag doen. Van gezellig samenzijn tot feesten. Van meetings tot netwerken. Van festivals tot beurzen. De normale gang van zaken voor onze jeugd, een leven vol fun, hobby’s en vriendschap. De normale gang van zaken voor onze ouderen die kunnen ontmoeten wie ze willen, waar en wanneer ze dat willen.

Dromen. Aftellen naar een jaar waarin ik mijn buikgevoel weer helemaal mag vertrouwen. Een jaar waarin de druk af en toe eens van de ketel mag. Een jaar waarin toch ietwat zekerheid heerst en die rollercoaster van het onbekende verbannen is naar niemandsland.

Dromen. Ik ga er nooit mee stoppen. Nooit.

Maar nu eerst aftellen. Aftellen naar rust, een tweetal weken rust, rust die morgen start voor heel ons team.

Want wat een jaar, wat een verdomd jaar was me dat toch. We hebben het beste van onszelf gegeven. We hebben mee gestreden op onze manier, elk van ons, telkens opnieuw. We deden waar we goed in zijn en stopten nooit met onze coaching. We gingen ervoor, samen, en droegen ons steentje bij om van het voorbije jaar toch een net iets beter jaar te maken. Ik ben zo blij met die job van me, zo fier op ons team en zo dankbaar!

Blij, fier, dankbaar maar moe. Oververmoeid. Uitgeput. Mijn lichaam is op. Mijn mentale ik is op. Ons team is op. Maar ons eeuwige positivisme, dat zal nooit volledig op zijn, beloofd.

Ik neem even de tijd om wat zaken los te laten - nu al sorry voor de emotionele crash zoals die liefde van me het altijd noemt die dan volgt. Ik neem zoveel mogelijk de tijd om te genieten van de liefde, mijn prinsessen en al waar ik de komende weken zin in heb. Ik neem alle tijd om mijn batterijen terug volledig op te laden.

En dan, dan zijn we opnieuw klaar om te “bluv’n goan”, te genieten van al wat op onze weg komt en te dromen.

Tsjing, it’s up to us!

Vanuit heel mijn hart & ziel
Ann Coussement