Dag allen

Het is al lang geen nieuws meer, de wereld gaat door een ongeziene crisis: de coronacrisis. 
Terwijl de gezondheidszorg grootste prestaties moet verrichten om corona in het bedwang te houden, moet elk van ons leren omgaan met alle feiten, fenomenen en emoties die deze onzekere tijden met zich meebrengen. 

Feiten zoals dat iedereen zijn agenda er anders uit ziet dan voorzien. Vergaderingen, barbecues met vrienden, familiefeesten, plots zijn de agenda’s leeg. Wie had ooit gedacht dat we toiletpapier zouden rantsoeneren? Of rijtje zouden schuiven bij de bakker met anderhalve meter tussen, zonder kids? Allemaal fenomenen waarvan ik hoop ze heel gauw niet meer te moeten zien.

Die emoties, dat is een ander gegeven, een veel lastiger gegeven als je door de meervoudige brillen kijkt van onderneemster, docent, moeder, vrouw en Belg. Voor mij voelt het alsof ik gevangen ben op een eindeloze rollercoaster die al drie weken rondjes draait, onverwachte loopings en bochten maakt en waar de aankomst nog niet met zekerheid in zicht is. 

Laat me starten met het minst aangename gevoel. Noem het twijfel, noem het onzekerheid & angst, ik ervaar het vooral als mijn vrees voor het onbekende die elke dag in mijn nek ademt. De overvloedige communicatie van de vele persconferenties van taskforces, federale overheden, lokale overheden met telkens weer nieuwe aanpassingen, nieuwe sluitingsregels, nieuwe veranderingen in het straatbeeld van onze steden versterkte die angst nog meer.

Begrijp me niet verkeerd: de veelheid aan communicatie is nodig en terecht. Maar duidelijke, eenduidige communicatie is noodzakelijk om te zorgen dat de onzekerheid wegvalt. Welke bedrijven mogen openblijven? Welke medewerkers kunnen en mogen blijven werken? Hoe regel ik de opvang van mijn kinderen? Hoe zullen mijn studenten hun stageperiodes nu lopen? Ik kom met veel mensen in verschillende rollen in contact en het is overduidelijk dat de onzekerheid aan ons allemaal vreet, meer dan dat we allemaal wel eens durven toegeven. 

Onzekerheid blijft nooit lang. Ofwel wordt het weggenomen, ofwel is het angst die het overneemt. Angst die zorgt voor paniek en tranen, bij mij toch. Het goed willen doen voor iedereen, voor al onze klanten, voor mijn zalige Re-Mind team, voor zoveel freelancers & partners, voor mijn liefste dochters, voor deze maatschappij. 

Angst die me diep vanbinnen overmeestert, bij momenten, uit schrik voor dat verdomde coronavirus. Een longontsteking liet me 3 jaar geleden de afdeling intensieve zorgen van AZ Groeninge ontdekken en ik beloofde toen plechtig om er nooit meer te belanden. Laat dat mijn persoonlijke uitdaging zijn om niet alleen die onzekerheid in iets positief om te buigen maar ook die angst te bannen.

Want hoezeer het negatieve ook aanwezig is, dagelijks ben ik verwonderd van de positieve impact van deze crisis. Hoe massaal mensen elkaar nu meer dan ooit steunen, hoe we samen opkomen voor onze maatschappij. Applaus voor ieder van ons, echt. 

Een klassieke, maar terechte dikke merci voor de inzet van iedere medewerker in de zorg. Het mag, moet gezegd: we worden beloond voor alle inspanningen van de hele sector. Minstens een even grote dankuwel aan elke collega-ondernemer en al hun medewerkers die elk hun creativiteit, inzet & drive nu nog net iets meer tonen. En ja, zeker ook een “kop op” gericht aan elke collega-ondernemer die zijn winkel moest sluiten, die zijn agenda vol evenementen plots volledig geannuleerd zag worden, die mag werken maar gewoon geen klant meer ziet. Meer dan ooit, winkelhier, koop lokaal en wees fier op ons ondernemerschap, samen.  

Chapeau ook voor elk van ons die thuis hun kinderen entertainen, opvoeden en bijscholen, want ja, het laat ons dubbel zo goed voelen welke inzet de leerkrachten, de zorg en de opvoeders dag in dag uit tonen. En in een adem ook een pluim voor elke leerkracht & docent die zichzelf in sneltempo moest heruitvinden en de digitale wereld heel snel moest integreren in het lespakket.

De curve stabiliseert lichtjes, die positieve gedachte kan ons allemaal enkel maar sterken om vol te houden. 

Mooi om te zien hoe we niet alleen onszelf proberen te heruitvinden, maar dat er ook samenwerkingen op poten gezet worden die tot enkele weken geleden nooit het licht zouden hebben gezien. Een mooie weg werd gekozen: kennis wordt gedeeld, kunde wordt gecombineerd en bovenal wordt het duidelijk hoeveel doorzetters Vlaanderen wel niet telt. Laat ons allen stap voor stap opnieuw, meer en verder ondernemen. Laat ons onze teams écht leiden en onze handel heropstarten om de economie terug aan te wakkeren. Laat ons doorzetten, want doorzetters maken deze situatie beter, niet louter op economisch vlak, maar op elk mogelijk vlak, want doorzetten versterkt ons allemaal, alleen en samen. 

Mijn plan van aanpak? Positief denken, focussen op “bluv’n goan” en genieten van al wat op onze weg komt.

Vanuit heel mijn hart & ziel
Ann Coussement