Dag allen

Iedereen heeft wel enkele grootse gebeurtenissen uit de geschiedenis in zijn hoofd. Belangrijke gebeurtenissen, moeilijke kwesties, voorvallen voor eeuwig in je gedachten gegrift omdat ze je zo raakten. De kernramp van Tsjernobyl, het proces Dutroux of de aanslag op de WTC torens, … en toen was er het Corona-virus.

Jong en oud werden lange tijd geïsoleerd, scholen werden gesloten, bedrijven en winkels werden uitgedaagd te zoeken naar alternatieve werkomstandigheden.
Hoe snel gaat de tijd. Het is intussen drie maanden geleden dat ik mijn kijk op deze nieuwe wereld deelde. Drie maanden later durf ik bepaalde zaken in de verleden tijd neer te pennen, goed beseffend dat het gevaar - een mogelijk tweede golf - om de hoek schuilt.

Feiten, die moet ik accepteren. Fenomenen, die wil ik gewoon zo snel mogelijk in de geschiedenis klasseren. Emoties, ja emoties, die beheersen nog steeds de rollercoaster waarop ik me bevind. Die rollercoaster blijft onvoorspelbaar, de rit te lang en de loopings te scherp. Elke keer dat ik denk dat het totale plaatje klopt en de verschillende puzzelstukken als onderneemster, docent, moeder, … goed gelegd heb, dan merk ik dat er net een nieuw facet belicht wordt. En ja, normaal ben ik écht best goed in het bewaren van het overzicht, in het leggen van puzzels, in het managen van het geheel.

Onzekerheid blijft meester, zelfs nu nog, na drie maanden. De bedrijven draaien, de winkels zijn open en de evenementsector krijgt ein-de-lijk enkele heel kleine waterkansjes. Goed nieuws? Ja, maar rooskleurig is het allemaal nog lang niet. Omzetcijfers kelderden, klanten zijn nog niet allemaal terug van weggeweest, heel wat personeel staat nog op tijdelijke werkloosheid wegens overmacht, kortom, de economie krijgt nu nog steeds klappen. Hoelang nog? In welke mate? Met welke blijvende gevolgen?

De steunmaatregelen? Die helpen. Maar helpen ze de juiste ondernemingen? Helpen ze hen die het écht nodig hebben voldoende? Helpen ze soms niet eens net te veel waar iemand eigenlijk normaal met minder doet? Durf ik me de vraag te stellen waar we allen het antwoord op weten, wie zal dit allemaal betalen?

Angst maakte - op de meeste momenten - plaats voor vechtlust. De vechtlust om ervoor te gaan, mijn uiterste best te doen voor iedereen en mezelf te laten volhouden zonder dat mijn gezondheid eronder doorging.  

Dankbaarheid, ja terechte dankbaarheid, dat gevoel is de laatste drie maanden niet veranderd. Dankuwel aan wie mij steunde.
Hoeveel keer kreeg ik niet de vraag “Hoe gaat het met Re-Mind?”. Net zoveel keer mocht ik antwoorden “Goed, zo goed als het maar kan. Goed, want bedrijven zien nog steeds de nood aan advies & opleiding. Goed, want ouders en onze studerende jeugd vinden nog steeds de weg naar ons. Goed, want we maken ons klaar voor zomerkampen met meer dan 100 jongeren (ja hoor, we troffen de nodige coronamaatregelen en gaan bubbelen) en de inschrijvingen lopen vlot.” Ik kan iedereen die dit leest alleen maar dankbaar zijn, klanten, partners, onze freelancers, bedankt. En dan mag ik dat magische Re-Mind team ook wel even bejubelen. Jentien, Matthias, Justien, Simon, Anneleen, Lies, Emma, Eva & Stéphanie, bedankt, bedankt om zo enthousiast mee te schrijven aan dit Re-Mind verhaal.

En meer dan terecht ook een grote dankuwel aan onze maatschappij. Een pluim voor de zorgsector, bedankt voor jullie volharding in de veel te lange strijd. Een pluim voor elke ouder - en ook elke leerkracht en docent, bedankt voor jullie duw-in-de-rug voor die vele leerlingen & studenten; het was meer dan nodig. Een pluim voor ondernemend Vlaanderen (en ver daarbuiten), bedankt voor jullie creativiteit, inzet & drive.

Ik ben fier dat ik een West-Vlaamse ben. Ik ben fier op onze doorzettersmentaliteit. Ik ben fier om mee te bouwen aan onze wederopleving. En ik ben er zeker van dat jij meedoet. Het plan is simpel. Positief denken, focussen op “bluv’n goan” en genieten van al wat op onze weg komt.

En ik, ik start straks met een aperitief op de vooravond van mijn verjaardag en de overtuiging dat mijn 34e levensjaartje een mooi jaar wordt.
Samen kunnen we dat Corona-virus overwinnen, samen kunnen we deze strijd winnen, samen zijn we sterk.

Tsjing, it’s up to us!

Vanuit heel mijn hart & ziel
Ann Coussement