Hallo! Mijn naam is Loes en ik ben momenteel student in 3e bachelor kinesitherapie. Naast het studentenleven ben ik actief als vrijwilliger bij AFS, speel ik muziek in een harmonie, ga ik graag boulderen en spendeer ik met plezier veel tijd met vrienden en familie. Ook heb ik een studentenjob die ik bij dit alles toch maar zie te combineren. 'Hoe doet die dat?' hoor ik je al vragen.

Wel, ik zie mezelf eerder als een perfectionistisch persoon, dus zeker niet door alles maar half te doen, zeker op het vlak van studeren. Ik ga nooit naar een examen zonder alles gestudeerd te hebben, ga niet onvoorbereid naar een praktijkles en wil overzichtelijke notities. Als er een opdracht is, dan ga ik er volledig voor en wil ik de puntjes op de i zetten. Maar ook voor al die andere interesses in mijn leven ga ik voor het maximum haalbare: ik wil steeds harder klimmen, geen noten missen en iedereen en alles voldoende aandacht & tijd geven.

Dus hoe doe ik dat? Naar mijn gevoel zijn er twee manieren om dit alles te combineren: door jezelf te verbranden of door voldoende rust in te bouwen.

In dit punt in mijn leven, is het de tweede optie. Maar dit is niet altijd zo geweest. Voor het corona-tijdperk bleef ik maar gaan, zonder rust, op alles 'ja' zeggen en niet voor mezelf kiezen wanneer ik dat beter wel had gedaan.

Toen kwamen de corona-lockdowns: niets, maar dan ook niets van verplichtingen. Mijn tijd vulde ik voornamelijk met schoolwerk, af en toe eens sporten en elke avond Netflixen. Ik legde mezelf een grote druk op om goed te presteren op school, terwijl ik mij mentaal allesbehalve goed voelde.Toen het leven weer begon te bruisen, wou mijn hoofd niet mee. Ik bleef mezelf pushen om alles goed te willen doen, en dit ging ten koste van mezelf.

De geleidelijk heropstart van mijn buitenschoolse activiteiten was perfect voor mij. Zo kon ik elke activiteit eens goed vastpakken, kon ik de tijd nemen om te wikken en te wegen waar mijn prioriteiten lagen en hoeveel hooi ik op mijn vork kon nemen zonder mezelf in de steek te laten. Deze periode van zelfreflectie leerde me iets heel belangrijk: 'nee' zeggen. ‘Nee’ wanneer mijn lichaam zei dat het te veel begon te worden, ‘nee’ wanneer ik me-time wou inplannen.

Ik was in het verleden even perfectionistisch als nu, maar ik heb mezelf beter leren kennen en kan er nu op een andere manier mee omgaan. Prioriteiten stellen, kiezen voor mezelf wanneer nodig/gewenst, en vooral: plannen. Twee to do lijstjes, eentje voor de korte baan en eentje voor lange(re)termijn.

Soms is het wat moeilijker, maar dan neem ik een moment om alles op een rijtje te zetten en het overzicht te behouden. Dan kijk ik waar ik beter nog eens ‘nee’ zeg om het allemaal haalbaar te houden. Soms gewoon eens panikeren, dat doe ik ook nog. Maar daarna komt alles goed, omdat ik beter leer dan ooit wie ik ben, wat dat betekent en wat ik nodig heb om mezelf te blijven.